Ο χρόνος είναι ρήμα.

Ο χώρος είναι αφήγηση.

Το σπίτι είναι μία μηχανή.

Η αφήγηση είναι ένα ρεύμα· ένας ομιλητικός κόσμος, νευρικής τάξεως, κυρίως. Ως εκ τούτου, δεν προϋποθέτει απαραιτήτως την αφηγηματικότητα, κάλλιστα μπορεί να την εξορίζει, και μάλλον οφείλει να την εξορίζει.

Η αφήγηση είναι σύμφυτη με το νευρικό μας σύστημα.

Τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται. Η φράση του Σασάν ι Σαμπάχ, του Γέρου του Βουνού, υποβάλλει την αφήγηση ως τη μόνη αληθινή πραγματικότητα, εκτρέποντας διαρκώς τους αντικειμενικούς όρους.

Η σύλληψη είναι αφήγηση.

Η αφήγηση είναι ο τρόπος της ύφανσης: ο τόπος της ομιλίας.

Η αφήγηση είναι déjà vu.

Το μάτι που τρώει, το στόμα που ακούει, το αυτί που βλέπει.

Το ρήμα, δια του Ενεστώτος, ανήκει απολύτως στον Τετελεσμένο Μέλλοντα.

Ο χρόνος είναι ρήμα.

Η στίξη είναι αφήγηση.

Η έννοια είναι δράση.

Ανακατασκευή, όχι ανακάλυψη.

Ούτε κατάκτηση του νέου

Ή εκ νέου ανακάλυψη.

(Όχι απαραιτήτως με τον τρόπο του Beuys.)

Καμμία «κατάκτηση».

«Μόνο στην περίπτωση που οι κατηγορίες των λογικών διαδικασιών της νόησης και της πράξης διαταραχθούν, ανοίγεται ο κόσμος του απρόβλεπτου και του απόλυτα θαυμαστού, η περιοχή της αισθητικής ψευδαίσθησης που ούτε κρύβει ούτε φανερώνει, δεν είναι ούτε εμφάνιση ούτε ουσία, εντέλει δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιφάνεια.»
— Jürgen Habermas

Επιφάνεια:

(τρόποι, μορφές: σημεία: δράση.)

Η αφήγηση ανάγεται στο θραύσμα.

«Από τη στιγμή που υπάρχει μία πρακτική της γραφής, βρισκόμαστε μέσα σε κάτι που δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία, με την αστική έννοια της λέξης. Κάτι τέτοιο το αποκαλώ κείμενο, δηλαδή την πρακτική που εφαρμόζει την ανατροπή των ειδών· μέσα σε ένα κείμενο δεν αναγνωρίζουμε πια τη μορφή του μυθιστορήματος ή τη μορφή της ποίησης ή τη μορφή του δοκιμίου. Το κείμενο περιέχει πάντοτε το νόημα, μα περιέχει, κατά κάποιο τρόπο, την επιστροφή του νοήματος. Το νόημα έρχεται, φεύγει, ξαναπερνάει σε ένα άλλο επίπεδο, και πάει λέγοντας· θα πρέπει ίσως να γυρίσουμε σε μια νιτσεϊκή εικόνα, την εικόνα της αιώνιας επιστροφής του νοήματος. Το νόημα επιστρέφει αλλά σαν διαφοροποίηση όχι σαν ταυτότητα.»
— Roland Barthes

Το χάσμα είναι τα τετραγωνικά μας μέτρα.

«Η αφήγηση οποιασδήποτε ιστορίας, λογικά και ιδανικά, θα έπρεπε να διαρκεί όσο ακριβώς η εκτύλιξη της ιστορίας στην πραγματικότητα. Συνεπώς, η ανάπτυξή της εισάγει δια του αποσπασματικού-περιληπτικού χαρακτήρα, μιαν άπειρη χρονική έλλειψη, ένα αφόρητο στερητικό σύμπτωμα: ο σπασμός αυτού του συμπτώματος είναι το θραύσμα.»
— Ευγένιος Αρανίτσης

Θραύσμα: still της άπειρης χρονικής έλλειψης.

Ο χρόνος της αφήγησης είναι ονειρικός. Διαστέλλεται και συστέλλεται σαν Βράχμα.

Το όνειρο είναι η αστρόσκονη της ύλης.

Ο κόσμος έρχεται στα μάτια μου εκτός του αμφιβληστροειδούς, όχι με τη μορφή εικόνας, αλλά σαν αύρα.

Η αύρα του Benjamin.

Το θαύμα-θραύσμα.

Αρχιτεκτονική ή επανάσταση;

Artitexture or r evolution?

Ο χρόνος είναι ρήμα.

Η ύλη είναι αφήγηση.

Η έννοια είναι δράση.

Η ύλη είναι επί της ουσίας.

Δηλαδή, της απουσίας

(i.e. η ύλη αποϋλοποιείται.)

Το ρήμα είναι τύπος του αδιανόητου.

Η γλώσσα είναι το πράγμα.

«Όποιος κοιτά με διεισδυτικότητα θεωρεί πρώτα τη φανέρωση των πνοών. Κατόπιν διακρίνει το καθαρό και το θολό. Ορίζει τους χαιρετισμούς των φιλοξενουμένων και του οικοδεσπότου. Διευθετεί τη μεγαλοπρεπή συμπεριφορά μεταξύ της πληθώρας των κορυφών. Το πολύ οδηγεί στη σύγχυση, το λίγο προκαλεί χαλάρωση. Ας εξαφανίζονται το πολύ και το λίγο. Περί τούτου πρόκειται, να χωρίζουμε το μακρινό από το κοντινό. Δεν πρέπει τα μακρινά βουνά να σχετίζονται με τα κοντινά βουνά, ούτε τα μακρινά νερά να συνδέονται με τα κοντινά νερά. Στους μυχούς στα μισά του ύψους των βουνών κατοικίες και ναοί μπορούν να τοποθετηθούνε. Μεταξύ των απόκρημνων πλαγιών και των υψωμάτων του χώματος μικρές γέφυρες μπορούν να πεταχθούνε. Όπου υπάρχει δρόμος είναι δένδρα και δάση. Όπου διακόπτεται η άνω όχθη είναι η παλαιά αποβάθρα. Όπου τα νερά χωρίζονται αχνίζουν τα δένδρα. Όπου τα νερά απλώνονται ταξιδεύει το ιστιοφόρο. Όπου το δάσος πυκνώνει εμφανίζεται η κατοικία.»
— Wang Wei

Η αφήγηση είναι ένα σύστημα φυσικών αναπνοών τείνοντας στη συναίρεση των πάντων: στον χώρο-που-δεν είναι, στον χρόνο-που-δεν-είναι.

Το σπίτι είναι μία μηχανή;

-πείρα

Μεσόγειος

δέρμα

λάθος

κοιμάμαι

βάζω

υπόσχεση

στόμα-

(μέσα στην οποία ζούμε).


Προδημοσίευση από τον τόμο Vers L.C. Contre: 19 + 6 θέσεις για την επικαιρότητα του Le Corbusier, υπό την αιγίδα της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας