Σε λίγο, δες, νυχτώνει
Μα ακόμη αυτός κοιτά τις συμπληγάδες
με τ’ αποχαυνωμένο βλέμμα ναυαγού
που τόσα είχε δει
έξω απ' τα τείχη, μέσα από αυτά
Κι ούτε που έμαθε πως κάθε πέτρα, νύχτα
Κάθε νύχτα, πετρωμένο

Έτσι χτίζονται οι πόλεις
Πάνω απ' τον τόπο και τον χρόνο
Τις μέρες και τις ώρες
Πάνω από ιαχές και θρηνωδίες Κι ύστερα
η γη δοξάζει έρημο Αυτή που
και το τίποτα το κάνει εικόνα όμοια
με ό,τι είναι και το λέει
σαν γεγονός μιας πράξης ήπιας και μιας ζωής
που δεν υψώνεται πέρα απ' το ευτελές ή
το ανάξιο λόγου
Γι’ αυτό και ντρέπονται τον ουρανό
οι άνθρωποι
Σ’ έναν καιρό αδηφάγο, σκληρό και ματωμένο

που έχει αφήσει τους θεούς στην άκρη
των πραγμάτων
από την εποχή του μύθου ως την Τροία κι ως
τα σήμερα
Έμεινε μόνο ένα μαντήλι παλιακό
να κλαίει μυθικές αποδημίες γενεών με μαύρα δάκρυα
Όπως εγώ που όταν έρχεσαι αναπάντεχα
και ξάφνου χάνεσαι
μ’ όποιον καιρό, μ' όποια βοή
Για να θυμίζει πως και η ιστορία και τ’ όνειρο
δεν έχει τίποτα από χρυσές περιπλανήσεις
Μοιάζει με εκείνων που μετοίκησαν
Κι είναι καλά μ’ όποιον καιρό
Αν ζει ο καιρός καλά με σένα.