«Καφενείον Το Βυζάντιον». Στην είσοδο, ο νεαρός Μάνος Χατζιδάκις.

– Λίζη, χθες [6 Απριλίου 2024], που συναντηθήκαμε στο διαμέρισμα της Χλόης [Ακριθάκη], όπου στεγάζεται και το Αρχείο Ακριθάκη, μας αποκάλυψες ότι τον Αλέξη τον γνώρισες στο «Καφενείον Το Βυζάντιον», όπου σύχναζες, στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Εσύ δεν ήσουν ούτε 17 ετών. Θα ’θελα να πυκνώσεις τη μνήμη σου και τις σκέψεις σου και να μου περιγράψεις τη γνωριμία και τη σχέση σου με τον Αλέξη, αλλά και το κλίμα που επικρατούσε στο «Καφενείον Το Βυζάντιον», όπως το έζησες τότε.

ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΜΩΡΑΪΤΟΠΑΙΔΑ, ΠΟΥ ΜΕΝΑΜΕ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’50,
ΚΑΝΑΜΕ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΘΕ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ» ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ
ΑΠΟ ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ», ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ.
ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΗΤΑΝ ΚΕΚΛΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΓΛΙΣΤΡΟΥΣΑΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ.
ΒΟΗΘΟΥΣΑΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
1958–59, ΕΓΩ 16–17 ΕΤΩΝ.
ΜΕΤΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΤΗΦΟΡΙΖΑΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ».
ΗΤΑΝ Ο ΤΟΠΟΣ ΣΥΝΆΝΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ, ΩΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΩΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΤΙΚΟΣ, ΜΟΥ ΤΡΑΒΗΞΕ ΤΟ
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.
ΓΙΝΑΜΕ ΦΙΛΟΙ, ΑΥΤΟΣ 20–21.ΓΥΡΩ ΤΟΥ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΡΗΣ, Ο ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ.
ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ
ΧΑΡΤΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ.
ΤΟ ΓΚΑΡΣΟΝΙ ΗΤΑΝ Ο ΠΕΡΙΦΗΜΟΣ ΜΠΑΜΠΗΣ, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΗΞΕΡΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ
ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΩΝΟΥΣΕ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΟΥΝ.
ΑΚΟΜΗ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΒΟΓΛΗ, ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ, ΟΡΘΙΟΣ,
ΠΕΤΟΥΣΕ ΛΙΡΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΟΛΤΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ.
ΤΟΤΕ, ΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΚΑΙ Η ΠΛΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΙΝΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΛΥΚΟΒΡΥΣΗ», ΗΤΑΝ
Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΣ, Ο ΤΟΠΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ. ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ ΤΟΥ
«ΜΠΟΚΟΛΑ», ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ.
ΥΠΗΡΞΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ, ΤΟΠΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ.
ΜΕ ΤΟΝ ΑΚΡΙΘΑΚΗ ΧΑΘΗΚΑΜΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ’60, ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΦΥΓΕ, ΕΓΩ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑ.
ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ, ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ’80, ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙ
ΠΟΤΕ. ΔΙΑΤΗΡΗΣΑΜΕ ΤΗ ΦΙΛΙΑ ΜΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ, ΤΟ 1994.