Οι ενζενί του χθες γιαγιάδες σε καθίζηση
οι ξεχασμένοι ζεν πρεμιέ πρόβατα επί σφαγή
σε μια ανάσα τα φρέσκα μουτράκια έγιναν ψηφιακά    τοτέμ
του συστήματος τα αποφάγια μασάνε
τα κουκούτσια τους στη μούρη μου φτύνουν
εξώφυλλα ιλουστρασιόν, καμία ζωή
ασπρόμαυρα εξώφυλλα, kodachrome φιλί
κάθε γενιά και άβυσσος
κάθε σκαλί και ζάλη
σώματα εκτυπωμένα, μηχανικές αναπνοές
μια σκοτοδίνη θα σε βρει
πάνω στην ώρα
το vintage έχει άλλη χάρη όταν δεν είσαι εσύ αυτός που ανακυκλώνεται
μου λες
ρετροφουτουρισμός θα πει να πετάς στο χθες με τη γνώση του σήμερα
κι όχι το αντίστροφο
απαντώ
τα γάλατα του Τσερνόμπιλ μεγάλωσαν γερά παιδιά
μωρά υπερτροφικά σε οθόνες
που προσπερνούν ανθρώπινα μέλη
που είναι και δεν είναι αληθινά
θα δούμε τον τρίτο παγκόσμιο απ’ την ίδια πλατεία
ή το ίδιο σαλόνι
όπως προτιμάς
το μανιτάρι δεν θα γινόταν viral ξανά
κάθε γενιά και άβυσσος
κάθε σκαλί και ζάλη
παίρνει αξία έτσι η σκόνη
ανακεφαλαιοποιείται η φθορά
το τραπέζι της κουζίνας, δες, έχει ξεφτίσει καθησυχαστικά
εξάσκηση στο τίποτα κι η ποίηση αντίδοτο
να γλιστρά η κατηφόρα πιο μαλακά
θα με βρεις εκεί όπου o Ζακ Τατί συναντά το «Κατά Σαδδουκαίων» του Κατσαρού
κι η τραπ εξηγεί το μίσος για τα θηλυκά
da da da da da da
πολιτικοί ψελλίζουν άναρθρα φωνήεντα
τα τερατώδη νήπια ξέρουν καλύτερα

έχω συνδρομή σε πέντε πλατφόρμες, έξι κοινωνικά δίκτυα και τέσσερα dating apps
μα δε βλέπω όνειρα
ούτε ταινίες πια
έχω τρεχούμενο στον θάνατο
πληρώνω πάντα ανέπαφα τη μοναξιά
ζαλίζομαι ηδονίζομαι ανακατεύομαι
θέλω να κατέβω
δεν θέλω να πεθάνω
μα ούτε και την αθανασία των τοτέμ λιμπίζομαι

πότε έγινε η ζωή γύρος στο TikTok
εικόνες που περνούν μπροστά σου με ταχύτητα φωτός
λίγο πριν πεθάνεις,
μα όχι εντελώς.